Voeten. Eigenlijk vond ze het maar rare dingen. Net zo raar als handen of een neus konden zijn.
Handen konden haar nog wel vervoeren. Een mooi paar handen — het liefst het type kolenscheppen — konden haar best opwinden. De gedachte alleen al, wanneer ze fantaseerde over hoe deze handen haar konden raken en strelen, zowel uitwendig als inwendig, bezorgde haar vlinders. Ze had geen moeite met het kussen van handen of het nemen van één of meerdere vingers in haar mond. Zelfs niet wanneer die dropen van haar eigen vocht. Een kusje of speels likje op of over een neus kon ze op zijn tijd ook wel waarderen. Maar voeten? Nee. Iedere gedachte aan deze looporganen, met elk vijf stompjes aan de uiteinden, deed haar gruwelen. Waarom, wist ze niet precies. Het waren “maar” delen van een lichaam. Toch voelde ze meer aversie tegen voeten dan tegen welk ander lichaamsdeel dan ook. Instinctieve rillingen weerhielden haar ervan aandacht te schenken aan voeten.
Er is een reden waarom die dingen zo ver van je hoofd zijn geplaatst, redeneerde ze, als onderbouwing voor haar afkeer.

Sinds haar jeugd had Sanne een haat-liefdeverhouding met haar eigen voeten. Wat op latere leeftijd resulteerde in desinteresse.
Ze had altijd graag gedanst. Als peuter wiegde ze met haar heupen en zwaaide met haar armen op de ritmische klanken van de Gipsy Kings, die haar moeder vaak op had staan tijdens het koken. In haar tiener- en begin twintiger jaren danste ze twee avonden per week bij haar lokale sportclub en gaf ze zelfs dansles aan een groep stoere maar schattige meiden van rond de negen. Haar voeten hadden haar geholpen meermaals clubkampioen te worden — iets waar ze trots op was. Helaas waren haar voeten door het vele dansen gevormd en in haar ogen misvormd geraakt. Haar grote teen stond verder naar binnen, waardoor haar voeten knobbels leken te hebben bij de aanhechting van haar middenvoetsbeentjes en haar teenkootjes. Ze haatte de aanblik van haar eigen voeten. Zo erg zelfs, dat ze hartje zomer nog steeds het liefst gesloten schoeisel droeg.

Sanne kende de term “voetfetisjisme” maar kon zich er absoluut geen voorstelling van maken. ‘Ieder zijn ding, maar het is niet het mijne’, was vaak het antwoord dat ze gaf tijdens seksklets met haar vriendinnen.

Het voelde dus dubbel tegenstrijdig dat ze nu op het punt stond iets te doen waar ze zelf niets mee had. Ieder ander had ze gezegd op te moeten rotten. Maar deze man kon ze niets weigeren. Wílde ze niets weigeren. Niet zozeer omdat ze bang was hem te verliezen als ze niet meeging in zijn fantasie — wat stiekem wel meespeelde, maar niet doorslaggevend was — maar vooral omdat ze het hem gunde. Hem plezieren was haar voornaamste prioriteit geworden. Als dat dan met haar voeten moest: so be it, had ze besloten. Ze was allang blij dat hij haar niet had gevraagd aan zijn tenen te sabbelen of langs zijn voetzolen te likken.

Sanne kende Jochem nu een paar maanden. Ze hadden elkaar leren kennen via de Discordserver die een gemeenschappelijke vriend had opgezet om met anderen over films te praten. Suzanne was een echte filmfanaat en was dan ook vaak in de bioscoop te vinden. Alleen of met vrienden — het maakte haar niet uit. Als een trailer er interessant uitzag, dan ging ze.
Al vrij snel nadat ze was toegevoegd tot de server gijzelden zij en Jochem de algemene chat, waar ze digitaal vaak recht tegenover elkaar stonden. Sanne hield van fantasyfilms zoals Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children, Lord of the Rings en Edward Scissorhands. Jochem hield meer van sciencefiction.
Om een langlopende discussie te beslechten — met enig aandringen van de rest van de serverleden, die hun gekibbel beu waren — besloten ze samen naar een net uitgekomen film te gaan waarvan Sanne overtuigd was dat het fantasy film betrof, en waarvan Jochem volhield dat het onder de noemer sci-fi viel.
In het donker hadden ze niet veel tegen elkaar gezegd. Sanne vond dat prima. Ze had er een namelijk een hekel aan wanneer mensen onnodig door de film heen praatten. Na afloop deden zij en Jochem een drankje op het terras van de bioscoop. Daar ontdekten ze dat ze, los van hun filmsmaak, veel gemeen hadden. Hun fascinatie voor het Mesozoïcum bracht hun drie dagen later naar Naturalis om samen het T-rexskelet Trix te bewonderen. Ze hadden allebei plezier in koken — zeker als je niet alleen voor jezelf hoefde te koken — dus kookten ze steeds vaker voor elkaar. Wat onschuldig begon als vrijblijvende vriendschappelijke afspraakjes, liep al snel uit tot iets wat anderen een relatie zouden noemen. Zelf durfde Sanne die stempel er (nog) niet op te plakken. Ze hadden in het verleden beiden de fout gemaakt te hard van stapel te lopen, wat uiteindelijk hun hart had vermorzeld. Toch konden ze niet ontkennen een diep respect voor elkaar te voelen. Het soort respect dat roze van kleur is. Een snufje vriendschap, een eetlepel affectie en een scheut seksuele aantrekkingskracht. Friends with benefits, zo noemde Sanne het. Hun seksuele dynamiek was warm — met net zoveel respect als in hun vriendschap.
Hun rollen schakelden aan elkaar en weigerden los te laten. Jochem nam de meer dominante rol aan, waar Sanne graag volgzaam was. Een Dom/subverhouding drukte hun dynamiek te sterk uit, maar kende wel aspecten ervan.
Dus toen Jochem haar op een avond vertelde over een fantasie die hij had en die hij graag met haar wilde verwezenlijken, vatte Sanne dit op als een uitdaging. Een gevalletje “doen, durven of de waarheid” voor volwassenen. De waarheid was dat ze een spreekwoordelijke drempel over moest, maar dat wilde ze hem niet laten merken. Ze koos voor de uitdaging. Als zij hem nu dit pleziertje deed, kon ze later misschien om een wederdienst vragen.

Ze lagen samen op haar bed. Met een klein gevoel van schaamte trok Sanne langzaam haar sokken uit. Eerst de linker, toen de rechter. Ze legde ze strategisch naast zich neer, zodat ze deze snel weer kon pakken als ze daar de drang toe had. Ze voelde zich plotseling erg naakt. Naakter dan anders — hoewel haar voeten vaker ontbloot waren. Dit was anders. Haar voeten stonden nu in de schijnwerpers en even twijfelde ze of ze wel door wilde zetten. Jochem had naar haar sokkenstriptease gekeken met een hunkering in zijn ogen die Sanne een ongemakkelijk gevoel gaf. Jochem zat onderuitgezakt en leunde tegen het hoofdbord, met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. Zijn benen waren gespreid. Tussen die benen zat Sanne op haar billen, met haar inmiddels blote voeten vlak bij zijn kruis. Zijn blik maakte zich niet los van haar voeten. Het liefst schoof Sanne haar voeten onder Jochems ballen, zodat ze haar vervormde voeten kon verstoppen. Maar ze had zichzelf voorgenomen door te zetten. Bovenal wilde ze Jochem niet teleurstellen. Ze had een week toegewerkt naar dit moment en zelfs haar teennagels gelakt voor de gelegenheid. Jochem had eens laten vallen dat hij dat aantrekkelijk vond. Sanne had meteen voor een gewaagde bordeauxrode kleur gekozen. Go bold or go home, was haar motto.
Jochem keek haar uitdagend aan. De twinkeling in zijn ogen verraadde zijn verlangen. Voorzichtig schoof Sanne haar rechtervoet dichter naar zijn kruis toe tot ze met haar grote teen de stof van zijn boxer voelde. Ze keek Jochem indringend aan, met een vleugje baldadigheid. De knop was omgezet.
Ze duwde met haar tenen tegen de plek tussen zijn balzak en zijn anus, om zo zijn prostaat van buitenaf te stimuleren. Ze zag Jochem reageren op haar aanraking. Ze schoof haar tweede voet dichterbij en leunde achterover op haar handen. Ze verbrak geen seconde het oogcontact. Ze wilde zien wat haar aanrakingen met hem deden — en zo hoefde ze niet naar haar eigen voeten te kijken.
Jochems ogen werden gretiger. Sanne duwde steviger met de bal van haar voet tegen zijn perineum. Ze voelde zijn geslacht groeien toen ze haar linkervoet verplaatste en met de onderkant van haar voet over de stof van de boxer gleed. De zenuwuiteinden van haar voeten namen iedere beweging in zich op en — tot Suzannes verbazing — voelde het best lekker aan. Zolang ze niet hoefde te kijken naar het tafereel waar ze zelf onderdeel van was, voelde het goed.
‘Ik wil je voeten op mijn blote huid voelen,’ zei Jochem na een paar minuten.
Mak hielp Sanne hem uit zijn boxer. Zijn geslacht was hard en wees omhoog. Ze pakte het flesje glijmiddel uit haar nachtkastje, overhandigde het aan Jochem en ging weer in positie zitten — nadat ze kort en plagerig over zijn eikel had gelikt.
Jochem, duidelijk genietend van hun spel, pakte haar linkervoet stevig beet en kneep een klodder glijmiddel uit het flesje. De doorzichtige substantie landde op haar wreef en voelde koud aan. Sanne wilde haar voet in een impuls wegtrekken, maar Jochems grip hield haar vast. Strelend smeerde hij het goedje uit over haar voetzool. Toen liet hij haar voet los en herhaalde zijn handelingen bij haar rechtervoet. Nadat hij ook die had losgelaten, keek hij Sanne weer diep in de ogen. Zijn blik vertelde haar dat zij nu aan zet was.
Ze omklemde zijn nog steeds harde pik met haar voeten. Zijn huid voelde warm tegen het hare. Gecontroleerd bewoog ze op en neer, haar voetzolen zijn pik opwrijvend.
Jochem probeerde zijn blik niet los te maken van die van haar, maar Sanne merkte dat de op- en neergaande bewegingen het steeds moeilijker voor hem maakten. Ze likte plagerig langs haar lippen. Ze genoot van de strijd die Jochem met zichzelf voerde. Maar nog meer genoot ze, omdat Jochem genoot. De wrijving voelde aangenaam.
Ze bedacht zich even dat ze blij was dat ze zichzelf een schop onder haar kont had gegeven en weer was gaan sporten. De buikspieren die ze de afgelopen maanden had gekweekt, kwamen nu goed van pas. Wat een workout!
Jochem hield het niet meer en verloor hun staarwedstrijd. In volledige opwinding sloeg hij zijn hoofd achterover en sloot zijn ogen. Zijn kaak ontspande en tussen zijn lippen door hoorde Sanne dat hij zwaarder was gaan ademen. Ze hoopte dat ze geen kramp zou krijgen voor hij zijn hoogtepunt zou bereiken. Nog nooit had ze iemand een “footjob” gegeven. En nu ze midden in de daad zat, moest ze toegeven dat het haar meeviel. Oké, morgen had ze vast spierpijn, en het hele aftrekken op deze manier gaf haar minder seksuele voldoening dan het Jochem gaf — maar dat gaf niets.
Haar uitdaging was pas voltooid als ze zijn zaad over haar voeten zou voelen. Daadkrachtig ging ze te werk. Al voelde het soms wat klungelig. Misschien had ze eerst met een banaan moeten oefenen, bedacht ze zich. Maar bij het zien van Jochems fronsende gezicht vervaagden die gedachten. Ze richtte zich weer op haar missie. Ze voelde zijn lichaam schokken. Zijn benen begonnen te trillen. Haar voeten. Zijn pik. Ze leken voor elkaar gemaakt. Haar grijpende tenen haakten in elkaar en ze zette nog meer kracht. De spieren in haar kuiten begonnen te verzuren. Alsjeblieft, kom voor me. Laat me je warme zaad over mijn voeten voelen sijpelen.
Sannes smeekbede werd beantwoord met een diepe grom die over Jochems lippen rolde, gepaard met een vloed die Sanne op haar huid kon voelen. Het liep langs haar tenen richting haar enkels. Ze durfde kort een blik te werpen op de ravage tussen hen beiden: haar voeten als die van Sneeuwwitje naast een stuk bruinere houthakkerspiemel — beiden glimmend van het glijmiddel en Jochems zaad.

Jochem tilde zijn hoofd op en boog zich voorover. Hij nam haar beide voeten in zijn handen en kuste liefdevol haar grote tenen. ‘Wat heb je toch prachtige voeten.’
Sanne bloosde.
Ze voelde na dit alles een beetje meer liefde voor haar eigen voeten. Ze hadden Jochem doen klaarkomen. Als ze zoiets puurs teweeg konden brengen, dan verdienden ze een positievere houding, besloot Sanne.