Dit waargebeurde verhaal is voorgedragen tijden Wrijving Den Bosch op 30 september 2025. 

Heb je weleens in de Google-zoekbalk “fotostudio huren” ingetypt?
Veel sites – en de mensen die erachter zitten – willen je het gevoel geven dat hun studio net iets unieker is dan die van hun collega’s. Hetzij door de locatie, de aankleding of de aan duizenden euro’s tentoongestelde apparatuur.
In alle openheid: ook ik zal zeggen dat mijn studio uniek is. Al is mijn studio niet gesitueerd in een oud, opgeknapt monumentaal pand (met bijzondere architectonische kenmerken.) Er staan ook geen compleet opgebouwde sets die zo uit een chic woontijdschrift lijken te zijn gekopieerd en in de ruimte te zijn geplakt. Een arsenaal aan belichtingsapparatuur ontbreekt eveneens.
Mijn studio bevindt zich in een honderd jaar oude schuur aan het einde van onze oprit. Binnen tref je houten dwarsbalken waar je tegenaan loopt als je langer bent dan een meter tachtig. Er staat een rek met verschillende kleuren achtergronddoeken, wat meubilair dat kan dienen als chillplek of als setonderdeel, en mijn lampen zijn niet fancy maar wel functioneel.
In eerste instantie klinkt dat niet bijzonder spannend. An sich is mijn studio dat ook niet.
Wat mijn studio uniek maakt, zijn de mensen die ik mag ontvangen en de spannende, artistieke concepten die ik met hen mag uitwerken.

Doorgaans liggen er rondslingerende lingerie en kledingstukken van lak, leer of latex. Soms een omgevallen flesje glijmiddel of olie, bedoeld om kleding of huid te laten glanzen.
Shibari-touwen, gemorst kaarsvet, huishoudfolie en af en toe een speeltje of twee maken het plaatje compleet.

Je hebt het waarschijnlijk al geraden: ik ben niet die twaalf-in-een-dozijn bruiloft-, baby- of familieportrettenfotograaf. Ik ben kink-, fetisj- en art-nude-fotograaf.

Naast de OnlyFans-verdieners en Domina’s die regelmatig voor mijn camera staan, komen er ook mensen langs die je daar misschien niet zou verwachten. De man die voor je in de rij bij de kassa stond. De persoon naast je in de trein.  De moeder bij het schoolhek. Vertegenwoordigers, verpleegsters, vakkenvullers. Hier – in mijn studio – durven ze zich open te stellen en hun verlangens en voorkeuren te delen. Precies dat maakt mijn werk zo bijzonder en mooi.

Graag vertel ik je over een bijzondere fotografie-ervaring.

Ik haal de batterijen voor mijn camera uit de oplader en controleer nog snel of ik voldoende ruimte op mijn geheugenkaartje heb, als ik het grind van de oprit hoor knisperen onder de wielen van een auto. Een blik door het raam bevestigt wat al werd vermoed: mr. X is gearriveerd. Stipt op tijd, zoals altijd.
De neiging om naar de voordeur te sprinten is groot – yes, ik mag weer – maar zelfbeheersing is ook een vorm van professionaliteit, nietwaar?
Hoewel mr. X en ik al vaker hebben samengewerkt, blijft de rolverdeling duidelijk: ik als fotograaf, hij als mijn klant en model.

Nog maar net stap ik de gang in als de deurbel gaat. Met een glimlach open ik de voordeur en begroet hem met een korte omhelzing. Mr. X ziet er goed uit! Ik twijfel even of hij niet iets is afgevallen. Zijn lichtgrijze haar is niet lang geleden geknipt en ik zie dat hij zich deze ochtend heeft geschoren. Hij draagt nette, niet-knellende kleding en vlotte instappers: ideaal voor een shoot waarbij de kleren toch uitgaan. Vouwen en striemen wegwerken in Photoshop is allesbehalve plezierig, en mr. X weet dat.
In zijn rechterhand bungelt een kleine tas. Wat zou hij hebben meegenomen?

Onder het genot van een kop koffie volgen de beleefdheden. Hoe gaat het? Hoe is het op je werk? Ben je nog naar het buitenland geweest? Hij vraagt mij op zijn beurt of ik nog leuke projecten heb lopen en complimenteert me met een eerder gepubliceerd verhaal. Daarna nemen we kort de ideeën door voor onze fotoshoot en verplaatsen ons met goede zin naar de studio.

Ik heb net mijn cameratas neergezet als ik zie dat mr. X zich van zijn kleding ontdoet en deze netjes over een stoel hangt. Geen afdrukken of striemen zichtbaar – perfect. We kunnen meteen beginnen. Ik klik de studiolampen aan en mr. X neemt plaats in de set-up die ik de avond ervoor al had klaargezet. Terwijl lampen en camera worden ingesteld, vraag ik of hij er klaar voor is. Zijn erectie verraadt het antwoord.

Mr. X en ik experimenteren graag. Deze keer hebben we besloten te werken met kaarsvet. Voor mij bekend terrein, voor mr. X is het nieuw.
Zijn idee is gedurfd. Toch laat ik hem eerst zijn arm uitsteken. Voorzichtig druppel ik, met gepaste afstand, wat zwart kaarsvet van de “waxplay”-kaars op zijn huid. Het lijkt hem weinig te doen. We proberen een gevoeliger stukje huid. Ook dat kan hij goed hebben. Dan volgt de ultieme proef: een van de meest gevoelige plekken. Hij is er klaar voor, ik zie het in zijn ogen. Druppel na druppel blijft hij rustig en deinst niet terug.

Oké, tijd om mezelf in mijn fotografeerpositie te manoeuvreren. Terwijl hij op zijn billen gaat zitten en ik hem begeleid naar de juiste pose, nestel ik me op mijn buik en ellebogen tussen zijn benen. Zijn erectie zweeft op zo’n twintig centimeter van mijn lens en in het metalen balletje van zijn gigantische Prince Albert-piercing zie ik mijn eigen reflectie.

De kaars geef ik aan mr. X, samen met enkele instructies, zodat hij zichzelf kan bedruppelen terwijl ik de camera hanteer. Tot op zekere hoogte kan ik multitasken, maar hé, hij mag ook best wat doen, toch?

Het beeldprofiel staat ingesteld op zwart-wit, wat precies de sfeer oproept die we zoeken.
De beelden die we willen maken zijn geen ordinaire dickpics, maar composities met klasse. De zwarte wax contrasteert prachtig met de witte huid van zijn piemel. Ook hier is alles gladgeschoren, zonder storende haren of schuurplekken. Enkel een stijve, versierd met donkere glans.

Mr. X gaat een stap verder en versiert niet alleen de schacht van zijn pik, maar ook zijn eikel. Van achter mijn camera vraag ik of alles nog oké voelt. Zijn antwoord: het voelt eigenlijk best lekker. Hij bekent dat het hem opwindt, iets wat meteen zichtbaar wordt door de adertjes die opzwellen. Ik zeg hem geruststellend dat het helemaal prima is als hij zich opgewonden voelt.

Uiteindelijk bedekt wax zijn hele pik. Een donker plakkaat siert zijn mannelijke vorm. Tijd voor een korte pauze. Terwijl hij zich schoonmaakt, vraagt hij of een andere piercing mag worden geprobeerd. Uit het tasje dat hij mee heeft genomen komt een etui. Het rammelt. Met eksterogen kijk ik naar de sieraden die hij tevoorschijn haalt. Nieuwsgierig vraag ik hoe het verwisselen van piercing werkt. Rustig legt hij het aan me uit en geeft een demonstratie. Fascinerend om te zien.

Dat mr. X een exhibitionistische kant heeft, vermoed ik al langer. Hoewel we er samen plezier uit halen om mooie beelden te maken, draait het bij hem vooral om de beleving en de connectie. De anonieme foto’s die voortkomen uit onze samenwerking mag ik zonder problemen voor mijn portfolio gebruiken.

Nadat een nieuw sieraad is gekozen en geplaatst, hervatten we de shoot. Ik stel mijn licht iets bij en geef mr. X opnieuw de leiding over de kaars.
De kunst is het moment te vangen waarop de wax net is geland en nog glanst. Druppel na druppel volgt, en ik klik.
Het gewenste beeld staat al snel op de geheugenkaart, maar omdat hij zo zichtbaar geniet, laat ik hem nog even doorgaan. Een fotoshoot draait immers om meer dan alleen het resultaat. Het moet ook een mooie ervaring zijn. En in mijn studio is er altijd ruimte voor genot.

De volgende dag volgt een check-in: geen brandplekjes? Opgelucht hoor ik zijn bevestiging. Fijn. Ondertussen heb ik de foto’s in Lightroom ingeladen en ik vertel mr. X dat het resultaat er mag wezen. Na het zien van de bewerkte foto’s zijn we het met elkaar eens: het was weer een geslaagde shoot!