Ze stond in haar eigen bescheiden badkamer en keek in de spiegel: een langwerpig stuk glas dat met twee beugels aan de badkamerdeur hing, en waarin ze zichzelf van top tot bijna teen kon zien. Met een handdoek veegde ze over het beslagen oppervlak, waardoor haar naakte spiegelbeeld helder werd. In een kurkentrekkerpose draaide ze haar heupen zo ver als ze kon richting de spiegel, waarna ze haar blik over de welvingen van haar lichaam liet glijden. Haar blik bleef bij haar billen hangen. Haar goed gevormde achterwerk ving het zachte licht op van de dimbare spots in het plafond.

Even daarvoor had ze een bijna brandende prikkel gevoeld toen het schuim van haar douchegel, door de zwaartekracht, langs haar linkerbil naar het doucheputje werd getrokken.
Ze had het eerder gevoeld — vaker dan ze misschien zou willen toegeven in een beschaafd gesprek. In haar ogen was daarom geen bezorgdheid te bespeuren — eerder nieuwsgierigheid. Bij het zien van de markeringen op haar bleke huid gleed er een subtiele glimlach over haar gezicht. De nieuwsgierigheid in haar ogen veranderde in een blik die trots uitstraalde.

In de ietwat ongemakkelijke houding waarin ze stond, bestudeerde ze de souvenirs van de afgelopen nacht. Naast de gebruikelijke striemen die geregeld haar huid versierden, was iets nieuws te zien: rode, onderbroken lijnen die bijna ritueel leken te zijn aangebracht. Een kunstwerk op haar huid. Nieuw waren deze rijen kleine, vurige stipjes — alsof iemand haar lichaam als een brailletekst had bewerkt, vol betekenis. Een verborgen boodschap die haar toejuichte: you badass bitch!

Het was inmiddels vele manen geleden dat ze haar eerste stappen had gezet in de wereld van impact play — een universum van erotisch spel waarin ze al snel haar voorkeur vond: onderdanigheid, gewillig maar nooit gebroken. De doffe pijn die een open hand, peddel of flogger teweegbracht, kon haar uit haar lichaam tillen – haar verplaatsen naar een ruimte zonder tijd, zonder woorden of specifieke gedachten. Ze wilde het geen trance noemen, maar het scheelde weinig.
Als sterke, onafhankelijke vrouw was het voor haar een manier om even los te kunnen — en te mogen — laten. Een moment van opwinding, waar elke klap haar dichter bij zichzelf bracht. Er school een verslavende honger in die intensiteit.
Met verschillende partners had ze geëxperimenteerd met flagellatie — het opwekken van seksuele spanning door middel van het slaan met zwepen. Ze kende haar lichaam, maar zocht graag haar grenzen op. De kat met negen lederen staarten was bekend terrein geworden — vertrouwd, bijna. Tot gisteravond. Toen had staal het spel overgenomen.

Eerder die nacht:
In een ruimte gevuld met seksuele spanning en gelijkgestemden haalde hij zijn nieuwe speeltje uit de playbag. De clubverlichting likte langs de metalen schakels die bungelden aan het handvat. Ze hield haar adem in toen het zwoele licht van de club over de kettinkjes gleed — zilverkoud, veelbelovend. Als een ekster, aangetrokken door schittering, fixeerde ze haar blik op het gevaarlijk elegante object.
Ze vroeg, met een bijna kinderlijke beleefdheid, of ze het mocht vasthouden. Haar Dominant lachte zacht, nam haar arm, en liet de uiteinden van de kettinkjes als een zachte streling over haar huid glijden. Natuurlijk mocht ze hem niet vasthouden, bedacht ze zich. Een Dominant geeft nooit de macht uit handen.
Het was waarschijnlijk lief bedoeld, maar zij was vanavond geen meisje dat gestreeld wilde worden. Ze trok haar arm terug. Ondeugend, uitdagend. Haar ogen vingen de zijne en zonder iets te zeggen draaide ze zich om en liep weg, haar heupen wiegend als een lokroep. Ze koos haar plek zorgvuldig: een van de Andreas-kruizen die statig langs de muur stonden opgesteld.
Hij volgde. Niet aarzelend, niet onderdanig, maar met vastberaden tred — roofdierachtig.
Hun dynamiek was onmiskenbaar. Niet alleen voor hen, maar voor iedereen in de ruimte. Dit zou geen spelletje worden. Dit was een ritueel, een dans van dominantie en overgave.

Ze droeg niets dan een zwart lingeriesetje — mesh en kant die nauwelijks iets verborgen. Ze keerde hem de rug toe en wierp hem een brutale blik over haar schouder.
‘Kijk voor je,’ beval hij.
Ze gehoorzaamde, met een glimlach die net niet op haar lippen durfde te blijven hangen. Ze spreidde haar armen. Haar lichaam, nu in een Y-vorm, ademde obediëntie. Met beide handen greep ze de touwen die door metalen ringen liepen aan de uiteinden van de gekruiste houten planken. Haar rug holde zich vanzelf, haar billen duwden zich uitnodigend naar achteren.
Ze wachtte.
Niet op toestemming. Niet op genade.
Ze wachtte op vuur.
Ze zette zich schrap zonder haar billen aan te spannen. De eerste uithaal was een voorproefje. De tweede een boodschap. En de derde een die sporen naliet: vurige stipjes in rijen naast elkaar. De kettinkjes van de flogger waren niet heel open of scherp. De sensatie die het achterliet echter wel. Het voelde dof, maar diep. Doffer en dieper dan een zweepslag met leer of een spank met de vlakke hand. Eerst voelde ze de scherpte van de uiteinden en de buitenste kettinkjes, daarna een nabrander van de slag zelf. De kettinkjes ontketende een pijn dat al net zo verslavend voor haar was als eerdere pijn die ze had ervaren tijdens hun rituelen. Ze hunkerde naar meer.
Hij streelde met de rug van zijn hand langs haar rug. Een gebaar dat haar vertelde dat ze hem kon vertrouwen, dat hij voor haar zou zorgen — maar meer nog, dat ze op dat moment aan zijn genade was overgeleverd. Ze gaf zich vrijwillig over, liet haar speelpartner braille schrijven op haar billen, en liet zichzelf meevoeren naar een andere dimensie.