Donderdag, 24 september
Rogier is net vertrokken. Ik heb hem nog een kus op zijn mond gedrukt voordat hij instapte en de Mercedes van de oprit reed. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik hem niet zal missen. Al begin ik inmiddels een beetje te wennen aan een leeg huis.
Dit is het vierde lange weekend in drie maanden dat hij mij alleen laat. En dan zijn er nog alle avonden waarop hij me opbelt en zich verontschuldigt dat hij moet overwerken en dus laat thuis zal zijn. Dan kan ik de helft van het eten weer in de container tiefen.
Ik weet dat zijn werk belangrijk voor hem is. Ik weet ook dat hij belangrijk is voor zijn werk. Toch zou ik graag wat meer tijd met hem doorbrengen. In het weekend naast elkaar wakker worden, een dagje de stad in bijvoorbeeld of naar het bos. ’s Avonds samen lekker eten om vervolgens knus tegen elkaar aan te kruipen op de bank.
Als mensen me vragen wat Rogier nou precies voor werk doet, reageer ik meestal lachend: “Hij werkt aan het geluk van zijn vrouw, zodat zij alles kan kopen wat ze wil.” Maar in alle eerlijkheid, ik weet niet precies wat mijn man doet. Hij is CEO bij een groot softwarebedrijf, en tot zover reikt mijn kennis. Het is niet dat het me niet interesseert, integendeel. Ik zou willen dat Rogier me meer zou vertellen over wat zijn werk inhoudt. Wanneer ik ernaar vraag en belangstelling toon, reageert hij meestal koeltjes. “Dat is erg ingewikkeld om nu tot in detail uit te leggen, mop.” Ik vraag me soms af of hij zo reageert omdat hij vaak moe is en geen energie heeft om mij alle ins en outs van zijn werk te vertellen, of omdat hij denkt dat ik het toch niet zal snappen. Hij heeft er een handje van, weet je, om te vergeten dat ik ook gewoon heb gestudeerd. Rogier is graag de man in huis en is bij tijd en wijle een tikkeltje arrogant. Er was een tijd dat ik zijn macho voorkomen woest aantrekkelijk vond. Tegenwoordig laat ik zijn betweterige opmerkingen aan mij voorbijgaan. Het gaat het ene oor in en het andere weer uit, zoals het spreekwoord luidt.
Ach, ik mag niet klagen. Misschien moet ik gewoon maar dankbaar zijn voor zijn goed betaalde baan. We hebben best een bevoorrecht leven. Een mooi huis, leuke auto’s, luxe all-inclusive vakanties… Als je weet dat je een verwend mens bent, mag je er ook best van genieten, toch? 0:-)

Zaterdag heb ik een afspraak bij mijn nagelstyliste, waarna ik met de meiden heb afgesproken in de stad bij O’Malley’s om even gezellig bij te kletsen. Nadat Sjoukje het restaurant had aangedragen in onze WhatsApp-groep, heb ik het opgezocht op Google. Niet helemaal mijn smaak qua eetgelegenheid, maar ach, wat maakt het uit? Het is al zo’n tijd geleden dat we met z’n allen bij elkaar zijn gekomen. Het wordt vast gezellig!

Voor vanavond heb ik een simpele magnetronmaaltijd gehaald bij de supermarkt om de hoek. Uitgebreid koken heb ik geen zin in. Gewoon met mijn plastic bak op een onderzetter op de bank, met een romantische comedy op de televisie. Zo’n film met Sandra Bullock of Jennifer Aniston of zo.

Vrijdag, 25 september
Gisteravond laat kreeg ik een berichtje van Rogier dat hij veilig is geland en aangekomen in zijn hotel. Ik lag al in bed toen hij appte, met betraande ogen door de voorspelbare maar toch tranentrekkende film die ik had opgezet. Boy meets girl, boy fucks up, girl likes him anyway, boy and girl get together. Je kent het wel.
Eigenlijk had ik wel eerder een berichtje van Rogier verwacht. Ik had zijn vliegschema vorige week op de keukenbar zien liggen, en zijn vliegtuig zou rond vijven landen. Misschien had hij vertraging opgelopen of was hij meteen doorgereisd en een meeting ingegaan. Ik ben wel blij om te horen dat hij veilig is aangekomen.

Vandaag heb ik het grootste deel van de dag in mijn huispak rondgelopen. Lekker comfortabel.
Mijn deadline voor mijn nieuwe column was vandaag. In overleg met mijn redacteur heb ik enkele wijzigingen aangebracht en de definitieve versie rond de middag toegestuurd. Ik had niet verwacht zo vlot al klaar te zijn. Heerlijk. Zo kon ik me ’s middags storten op mijn nieuwe hobby: kintsugi. Het aan elkaar lijmen van scherven heeft iets rustgevends. Het vintage theepotje dat we afgelopen zomer op de markt in Egypte kochten en dat ik bij thuiskomst stuk uit de koffer haalde, heeft nu een prominente plek gekregen op de buffetkast. De gouden lijnen tussen de scherven geven echt een fraai effect. Een bepaalde sexy feel. Zeker wanneer de zon door de serredeuren naar binnen schijnt.

Zaterdag, 26 september
Van tevoren was ik wat sceptisch, maar ik moet toegeven dat het uitje naar O’Malley’s een verrassend aangename was.
Bij binnenkomst werden we begroet door een houten interieur met donkere tinten, mahonie als je het mij vraagt. Een gehele wand was gedecoreerd met een uitvergrote historische foto in zwart-wit. Een stadsgezicht gelukkig, want ik krijg altijd de kriebels wanneer er uitvergrote 2D-mensen op mijn bord kunnen kijken. Aan de andere muren hingen advertentieplaten van traditionele, zo te zien Ierse, merken, en er hing een schilderij van een roodharige dame met een tricorne hoed. Ondanks dat O’Malley’s duidelijk zijn best had gedaan om een semi-moderne uitstraling te hebben, was de menukaart dat allerminst. Lamsstoofpot, worstjes met aardappelpuree en fish and chips, oftewel gefrituurde vis in beslag met patat.
Uiteindelijk ben ik voor de gefrituurde augurk met dillesaus gegaan, gevolgd door de stoof van witvis, zalm en mosselen in kreeftensaus. Daarna sloot ik af met hazelnootparfait op kruimel-meringue. Het smaakte prima. Wat mij vooral goed smaakte gisteravond was de whisky. Oh, die verdomde whisky…

Ik had Sjoukje nog zo duidelijk gezegd niet te opvallend achterom te kijken. Matias, een oude bekende van de uni, zat aan een tafeltje schuin naast ons. We hebben ooit eens gezoend achter het fietsenhok. Ja, ik weet het. Zo cliché. Als ik het me goed herinner, was hij een goede zoener.
Matias had duidelijk gezien dat we over hem zaten te smiespelen. Oh, ik kon wel door de grond zakken van schaamte. De meiden hadden ook al een glas whisky of twee op, en het volume was niet meer standje “fluistertoon”, zullen we maar zeggen. Ik moet Dees wel gelijk geven: hij is een “hottie”. Nu nog meer dan ik me kan herinneren. Een sportief lichaam met schouders die breder oogden dan zijn heupen. Zijn haar had een lichte slag en de halflange donkerblonde plukken lagen rommelig op zijn hoofd. Zijn outfit was simpel, maar hij zag er verzorgd uit.
Toen ik Matias trof bij de bar, om te vragen om een theedoek omdat Sjouk een glas drinken had omgestoten, bood ik mijn excuses aan voor de niet zo subtiele manier van doen van mijn vriendinnen. Hij glimlachte en zei dat het niet uitmaakte. Hij had me herkend en vroeg hoe het nu met me ging. Wat ik zoal deed tegenwoordig.
Zijn ogen, hazelnootbruin zoals de noten waar mijn toetje van was gemaakt, bleven de mijne vangen. Ik was zijn ogen vergeten. Hoe kon ik die nou vergeten? Ik vertelde hem dat ik columniste ben voor een online magazine en dat hij mijn werk maar eens moest lezen als hij dat leuk vond. Toen hij zei dat hij liever had dat ik mijn werk eens aan hem voorlas onder het genot van een whisky (knipogend naar de lege glazen op onze tafel), moest ik blozen. Ik voelde me echt weer die jonge twintiger, te snel onder de indruk van elke flirtpoging.

Ik heb niet over Rogier verteld. Matias vroeg ook niet naar mijn relatiestatus, maar toch. Ik heb zijn geflirt ook geen halt toegeroepen en gezegd dat ik inmiddels getrouwd ben. Ik heb hem ook niet gevraagd of hij een relatie heeft. Als dat zo was, zou hij toch niet aanbieden een keer samen iets te gaan drinken? Hij was hier met een andere man, geen vrouw… Maar ja, dat hoeft niets te betekenen natuurlijk. Ik was ook niet met een man aan het tafelen, en toch heb ik er een.
Een man die trouwens niet eens de moeite heeft genomen te reageren op mijn WhatsApp-berichtje dat ik hem vanmorgen heb gestuurd. Hij zal vast druk zijn met besprekingen enzovoort. Misschien heeft hij het gezien en gedacht later te reageren, en is hij het door een vol hoofd vergeten.
Matias gaf mij zijn visitekaartje en zei dat ik maar moest bellen als ik een keer wilde afspreken. Volgens mij heb ik alleen maar schaapachtig geknikt en hem nagekeken terwijl hij terugliep naar zijn gezelschap met twee pepermuntjes en de rekening . Goed kontje hoor.

Misschien kwam het door de roes die de whisky me had gegeven, of door het zien van Matias, of misschien door een beetje van beide. Eenmaal thuis, na veel gegiebel en geroddel met de meiden, besloot ik het cadeautje van Rogier erbij te pakken. “Voor wanneer je me mist,” had hij er grappend bij gezegd toen hij het me gaf. Nou, hem miste ik op dat moment even niet. Niet na het niet reageren op mijn berichten. Nee, ik miste een goede lul. En ik fantaseerde over hoe die van Matias eruit zou zien. Ik weet het, heel slecht van mij om zulke gedachten binnen te laten. Het gebeurde desalniettemin, en stiekem vond ik het erg opwindend.

Zondag, 27 september
Nou, meneer had eindelijk de tijd om mij te appen. En wat heeft hij te melden? Niet hoe mooi hij het theepotje vond geworden. Nee, alsof men per letter moet betalen: een kort “maandag thuis, moet deal rondkrijgen”. Wie ben ik? Je vrouw of je chauffeur?
Ik had me verheugd op zijn thuiskomst. Ik had zelfs al in de keuken gestaan om iets lekkers klaar te maken voor het avondeten, de tafel gedekt en wilde romantisch wat kaarsjes aansteken. Na gisteravond was ik nog steeds behoorlijk geil en ondanks het gebrek aan communicatie verlangde ik naar thuiskomseks.

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en Matias een WhatsApp-berichtje gestuurd eind van de middag. Ik voelde even een enorme vorm van zelfmedelijden en had geen zin in een avond alleen. Zijn aanbod van gisteravond klonk ineens erg aantrekkelijk. Het berichtje heb ik drie keer opnieuw getypt voordat ik aarzelend op de verzendknop drukte. Voor ik mijn telefoon weg kon leggen, kreeg ik al een berichtje terug. Ik schrok er bijna van. Het leek hem erg gezellig en hij vroeg me hoe laat hij welkom was.

Stipt 7 uur stond hij voor de deur. Hij had een fles whisky meegebracht. Ik herkende het merk, het was hetzelfde merk dat gisteravond ervoor had gezorgd dat ik me aan hem had verontschuldigd. Waar het allemaal mee begonnen was, die whisky. Ik weet niet of dat Matias’ achterliggende grapje was, maar ik vond het een leuk gebaar.
Matias was oprecht geïnteresseerd in mijn werk. Hij vertelde dat hij mij en mijn werk online had opgezocht en complimenteerde me met mijn manier van schrijven. Het eten, dat aanvankelijk voor Rogier en mij gepland was, smaakte Matias en mij prima. De kaarsen had ik maar niet aangestoken; ik wilde niet de verkeerde indruk wekken. We hebben heerlijk met elkaar gepraat. Over mijn werk, zijn werk. Onze tijd op de uni en de algemene koetjes en kalfjes. Ik had hem willen vertellen over Rogier, maar het voelde steeds niet als het juiste moment. Achteraf voel ik me er verschrikkelijk over.
Matias hielp me met afruimen. Zo galant. Zo gentlemen like. Toen ik ook de placemats van tafel wilde halen, stond Matias ineens achter me en legde zijn handen op mijn heupen. Ik had hem op dat moment moeten stoppen. Ik verstijfde, maar toch kwam er van alles in beweging in mij. Ik ben nog te jong voor opvliegers, maar na vanavond kan ik me voorstellen hoe dat voelt. Matias draaide me om en kuste me eerst op mijn wang. Die hazelnootbruine ogen, verdorie. Het deed me denken aan mijn toetje bij O’Malley’s, en ik dacht dat ik nu ook wel een toetje lustte. Deze keer niet in de vorm van opgeklopte slagroom en gebrande hazelnoten. Vervolgens kuste hij me op mijn mond. Eerst voorzichtig, vragend. Oh, ik was zo geil. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en liet hem toe. Mijn herinnering aan zijn zoenen klopte. Zijn kussen zette me in vuur en vlam. Alsof ik nooit eerder gepassioneerde, geile kussen had gekend, dompelde ik me volledig onder in mijn eigen dopamine.
Al snel lag ik met mijn ontblote rug op de tafel. De placemats plakten aan mijn huid. Matias had zich ondertussen naakt tussen mijn dijen geduwd. Ik hoorde het hout van de tafel kraken bij elke beweging die we maakten. Zo’n pik, ja, dát bedoelde ik gisteravond. Zo’n pik miste ik. De kandelaar viel van de tafel toen ik naar de rand van het tafelblad greep. Jezus, wat heb ik in tijden niet zulke lekkere seks gehad.

Ik gloei nog na, nu ik dit typ met mijn laptop op schoot in bed.

Maandag, 28 september
Jeetje, wat voelde ik me slecht na gisteravond. Toen de roes eenmaal was vervaagd en mijn kut weer tot bedaren was gekomen. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en gedacht aan het verraad dat ik heb gepleegd. Absoluut niet trots op mezelf en wat ik heb gedaan. In ons huis nota bene, op onze dinertafel! Moet ik het Rogier bekennen? Vertellen wat er is gebeurd? Dat zou wel zo eerlijk zijn, toch? Maar ik ben zo bang voor de gevolgen.

Het hielp niet dat Rogier een cadeautje voor me had meegenomen van het vliegveld, als goedmakertje voor zijn late thuiskomst. Ik voel me zo’n ontzettende oen. Snakte ik dan zo erg naar een goed potje seks dat ik mijn eigen normen en waarden ervoor wilde breken? Ik heb mezelf honderd, nee duizend keer afgevraagd of het het waard was, terwijl ik de consequenties van mijn daad overwoog. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik moet hier over nadenken. Ik wil niet kwijtraken wat we hebben.

Vrijdag, 19 november
Wat een enorme sukkel ben ik geweest! Nee, ik heb niets verteld over Matias. En nee, op dit moment voel ik ook geen greintje spijt meer.
Ik had het kunnen weten. Al die keren dat hij zogenaamd moest overwerken. De extra dagen weg omdat hij een deal moest rondkrijgen. Ik zie het nu, zo helder als glas.

Rogier is vanmorgen weer vertrokken, op weer een zakenreisje. Deze keer heb ik hem uitgezwaaid, maar hem geen gedag gekust. Alsof hij die kus zou missen. Laat me niet lachen. Meneer had gisteravond zijn telefoon op zijn nachtkastje gelegd voordat hij ging douchen. Ik was nog wat aan het lezen toen ik zijn schermpje zag oplichten. Ene Cynthia. Ergens ging er wel een belletje rinkelen, en later viel het kwartje. Cynthia werkt bij hetzelfde bedrijf als Rogier. Secretaresse vond Rogier denigrerend klinken, dus noemde hij haar de afdelingsassistente. Afgekort AA. Nou, ik kon wel een borrel gebruiken (if you catch my drift) na het lezen van het bericht. Getriggerd door het zojuist gestuurde bericht, opende ik de chat en las eerdere berichten. Ik ken zijn pincode.

Ik stuitte op berichten die werden uitgewisseld op 26 en 27 september. Het weekend dat ik met de meiden naar O’Malley’s ben geweest.
Rogier: “Wat een saaie bespreking was dat, ik kan wel wat actie gebruiken.”
Cynthia: “Geef me tien minuutjes, kamer 110 toch?”
Ik wilde niet meteen achterdochtig zijn. Voor hetzelfde geld hadden ze afgesproken om nog even samen de fitnessruimte van het hotel te gebruiken. Rogier boekt altijd een hotel met fitnessruimte.
Cynthia: “Slaap lekker, seksbeer.”
Seksbeer? Sinds wanneer is Rogier een beest in bed?
Rogier: “Was lekker, geilerd. Ik droom vannacht over jouw natte kutje over mijn harde piemel.”
Literair hoogstandje, hoor.

Hij doet maar. Ik ga dit weekend eens lekker winkelen en naar de kapper. O, en geen magnetronmaaltijd op schoot voor de televisie de komende dagen. De dinertafel roept me. Ik zal deze keer de kandelaar vast van tafel halen voor het toetje. Voortaan, als de lul van huis is, danst deze poes op tafel.